Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω......Κωνσταντίνος Καβάφης

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου, 
ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου, 
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
σ’ όποιο θέμα κι αν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Μενέλαος Λουντέμης: «Ερωτικό»

Ήρθε.
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι' έγινε φως.
Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.
Ένα μόνο ξέρω
Πως έχασα τη γη.

Μενέλαος Λουντέμης: «Ερωτικό»

κραυγές…σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια….................

“Θα ‘θελα τόσο πολύ να σ’ εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου…στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω…κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές…τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές“Θα ‘θελα τόσο πολύ να σ’ εντυπωσιάσω. Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου…στιγμές. Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω…κρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές…τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές…σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια…
Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. 
Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. 
Είμαι απ’ αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα.”
Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. 
Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. 
Είμαι απ’ αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα.”

Μην αποκαλείς έρωτα ....

Μην αποκαλείς έρωτα το άθροισμα των συλλογισμών σου μέσω αποδεικτικής διαδικασίας:
Αν δεν σε αναστατώσει αν δεν σε μπερδέψει, αν δεν σε κάνει να χάσεις το σκοτάδι στο φως της λογικής, " μην τον αποκαλείς έρωτα."

Χρειάζεται πολύ θάρρος για να αγαπήσεις γυναίκες που έχουν σημαδευτεί στο παρελθόν....

Χρειάζεται πολύ θάρρος για να αγαπήσεις γυναίκες που έχουν σημαδευτεί στο παρελθόν, αυτά τα άτομα με ισχυρό χαρακτήρα, αλλά καλή καρδιά. 
Χρειάζεται πολλή αγάπη για να θεραπεύσεις πληγές και απογοητεύσεις.
Αλλά πάνω απ' όλα, πρέπει να είσαι έξυπνος, γιατί είναι τόσο ώριμες με όσα έχουν βιώσει που δεν πιστεύουν πλέον σε ότι αισθάνεσαι, αλλά σε ότι είσαι πρόθυμος να κάνεις γι' αυτές.

Walter Riso

Αν με πιάσεις γκόμενα.....

Αν με πιάσεις γκόμενα
Μη μου αγοράσεις εσώρουχα.
Δεν τα φοράω, με σφίγγουν
Μη μου χαρίσεις βιβλία.
Βλέπω τις σκέψεις μου γραμμένες κι από άλλους, απελπίζομαι
Μη με πας να δούμε το ηλιοβασίλεμα.
Θα σκέφτομαι πως το βλέπουν, δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια κρετίνοι.
Γαμημένοι κρετίνοι.
Μη με πας έξω για φαγητό.
Πίνω, δεν τρώω, θα σε εκθέσω.
Μην μου χαρίσεις κοσμήματα.
Θα τα πουλήσω και θα τρέξω να αγοράσω μια μικρή κινέζικη ομπρέλα που μέρες τώρα είναι στην βιτρίνα και δεν μπορώ άλλο να την βλέπω να περιμένει.
Μη μου χαϊδέψεις τα μαλλιά, μου τα χάιδευε κι ο μπαμπάς μου.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.
Αν με πιάσεις γκόμενα
Βάλε μια καρέκλα κουτσή στη γραμμή της λεωφόρου
Και άφησε με εκεί να κάθομαι σε ώρα αιχμής.
Μη σταθείς στο πεζοδρόμιο, φύγε, εγώ θα ξέρω πως είσαι εκεί.
Να απαιτήσεις αγάπη, γιατί μπορώ.
Να μην κρατήσεις τίποτα για σένα.
Να τα δώσεις όλα σε εμένα.
Γιατί εγώ ξέρω τι είναι για πέταμα και τι είναι χρυσός.
Εσύ δεν ξέρεις, είσαι άντρας.
Να κλαις. Να ξέρω ότι δεν είσαι πέτρινος όπως όλοι τους.
Θέλω λουλούδια.
Αγαπώ τα λουλούδια.
Κι εκείνα με αγαπούν.
Μερικές φορές φυτρώνουν στα μάγουλά μου.
Μ’ αρέσει να προχωράω στην άκρη της ταράτσας.
Να με πιστεύεις.
Κι αν πέσω, έπεσα.
Αν με πιάσεις γκόμενα
Μην σε πείσω πως είμαι δυνατή.
Εγώ αυτό θα κάνω.
Εσύ μην πεισθείς.
Τέλος, ο σκοπός είναι να νοιώσουμε απόλυτα ευτυχείς.
Να μοιάσουμε θεοί.
Για κάτι λιγότερο, ας μην μπούμε καθόλου στον κόπο.

Τόνια Κοσμαδάκη, Γκόμενα

Στο παγκάκι καθόταν ένας ηλικιωμένος άνδρας

Του Νίκου Θεοφιλόπουλου.

Στο παγκάκι καθόταν ένας ηλικιωμένος άνδρας και είχε ακουμπήσει την μαγκούρα στο μπράτσο δίπλα του. Υπήρχε χώρος για να κάτσω αλλά δίστασα. Γύρισε και με κοίταξε για μια στιγμή και  συνέχισε να χαζεύει τους περαστικούς που περνούσαν από μπροστά του. Τόλμησα και κάθισα μαζί του, όσο πιο μακριά του μπορούσα. Φορούσε τραγιάσκα, ένα γκρι χοντρό σακάκι, πουκάμισο και μια ελαφριά ζακέτα. Είχε καθίσει με τέτοιο τρόπο που η πλάτη του ήταν όρθια, και ακουμπούσε αυτήν από το παγκάκι. Κοιτούσε μια τον κόσμο, μια τον πεζόδρομο. Σαν να περίμενε κάτι ή κάποιον. Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι, αλλά ο ήλιος δεν έκαιγε ως συνήθως. Είχε ένα αεράκι που έκανε την ατμόσφαιρα δροσερή και υγρή.

Εγώ κάθισα, στην προσφιλή μου στάση, με τους αγκώνες πάνω στα πόδια και ετοιμαζόμουν να τσιμπήσω κάτι για να μου κοπεί η πείνα, μέχρι το βράδυ. Μόλις πρόλαβα την πρώτη μπουκιά με διέκοψε.

• Θα την κάνεις την ερώτηση ή θα την καταπιείς κι αυτήν;
• Ορίστε; απάντησα
• Λέω, θα με ρωτήσεις αυτό που θέλεις ή όχι;
• Μα, δεν θέλω να σας ρωτήσω κάτι.
• Σε πρόσεξα που με παρατηρούσες και υπέθεσα πως κάτι θέλεις να με ρωτήσεις.
• Α, μάλιστα. Απλώς παρατηρούσα τον τρόπο που κάθεστε.
• Και πως κάθομαι;

Το ήξερα από την αρχή πως ήταν κακή ιδέα να κάτσω μαζί του.

• Κάθεστε σαν να περιμένετε κάτι, απάντησα προσπαθώντας να είμαι υπομονετικός.
• Εσύ γιατί κάθεσαι σα να θέλεις να φύγεις; , με ρωτάει.
• Τι εννοείτε;
• Έχεις βάλει τα χέρια σου πάνω στα πόδια σου, σαν να θέλεις να είσαι έτοιμος να φύγεις, όταν τελειώσεις. Θέλεις να φας, αλλά θες να το κάνεις βιαστικά. Είσαι εδώ, αλλά δεν είσαι εδώ. Το μυαλό σου είναι κάπου αλλού, γι΄αυτό δεν θέλεις κουβέντα μαζί μου. Οι άνθρωποι, όταν ήμουν στην ηλικία σου, λέγαμε ένα «χαίρεται» στους άλλους. Κι ας μην τους ξέραμε. Η ευγένεια έχει χαθεί, αγαπητέ μου. Όλοι βιάζονται. Δε βλέπουν τους ανθρώπους τριγύρω τους. Ποιον έχουν δίπλα τους. Νομίζουν πως βλέπουν ξένους, αλλά δεν είναι έτσι. Μπορεί,… να! ο κύριος που περιμένει το φανάρι να περάσει απέναντι, μπορεί να είναι κάποιος υπάλληλος που θα συναντήσεις στην εφορία. Ή κάποιος ταμίας σε τράπεζα. Ή η κυρία εδώ με το μαύρο φόρεμα, μπορεί να είναι μια δικηγόρος ή μια γιατρός που θα χρειαστείς κάποτε. Ξέρεις γιατί στα λέω όλα αυτά και σε ζαλίζω;

–   Γιατί μου τα λέτε όλα αυτά; τον ρώτησα με ενδιαφέρον.

• Σε αυτό το παγκάκι το 1965 κάθισα να κάνω ένα τσιγάρο. Δεν με πήραν σ’ εκείνη τη δουλειά που πήγα. Ήμουν άφραγκος και στενοχωρημένος. Καθόμουν ακριβώς όπως κι εσύ. Και κοιτούσα τον πεζόδρομο και ήμουν βυθισμένος στις σκέψεις μου. Όταν σήκωσα το κεφάλι, καθόταν δίπλα μου μια πολύ όμορφη κοπέλα με ένα άσπρο λουλουδάτο φόρεμα. Είχε καλοχτενισμένα μαλλιά, κόκκινα χείλη, και είχε ακουμπισμένη μια μικρή λευκή τσάντα πάνω στα πόδια της που την κρατούσε με τα δυο της τα χέρια. Όταν τα μάτια της με κοίταξαν, χαμογέλασε ελαφρά και μου είπε «χαίρετε» με την πιο γλυκιά φωνή που είχαν ακούσει τα αυτιά μου. Πιάσαμε την κουβέντα. Είχε ραντεβού με μια φίλη της κι είχε αργήσει, κι έκατσε στο παγκάκι να την περιμένει. Και γνώρισε εμένα. Κι εγώ τη γυναίκα μου. Σαν σήμερα πριν 4 χρόνια, την κηδέψαμε στο Α’ Νεκροταφείο. Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, της πάω λουλούδια, της μιλάω λίγο, κι έρχομαι και κάθομαι εδώ. Και ξέρεις τι περιμένω;

Είχε βουρκώσει όταν μου απηύθυνε την ερώτηση. Κι όταν γύρισε να με κοιτάξει τα δάκρυα του έτρεχαν στα μάγουλα του. Έβγαλε ένα παλιό καρώ μαντήλι και τα σκούπισε. Είχα μείνει αποσβολωμένος, όταν με ξαναρώτησε.

• Ε; Ξέρεις τι περιμένω;
• Όχι, του απάντησα.
• Περιμένω κάποιον που να ακούσει την ιστορία μέχρι το τέλος. Οι περισσότεροι φεύγουν, χωρίς να πουν τίποτα. Άλλοι με βρίζουν κιόλας. Είσαι ο πρώτος που την άκουσε ολόκληρη. Γι’ αυτό να κοιτάς γύρω σου. Να βλέπεις. Να ακούς. Δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις σε ένα παγκάκι. Μπορεί έναν τρελό γέρο, μπορεί έναν δάσκαλο, μπορεί και τον άνθρωπο σου. Να κοιτάς γύρω σου, φίλε μου. Να κοιτάς.

Σηκώθηκε. Πήρε την μαγκούρα του. Με πλησίασε. Μου έδωσε το χέρι του. Σηκώθηκα και αντάλλαξα μαζί του μια χειραψία.

Με λένε Νίκο και ελπίζω να μην σου έκοψα την όρεξη, μου είπε.

• Τι σύμπτωση! Κι εμένα Νίκο με λένε, του απάντησα ενθουσιασμένος
• Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, φίλε μου. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις.

Και απομακρύνθηκε αργά. Και τον χάζευα μέχρι που τον έχασα από τα μάτια μου. Και δεν γύρισε ούτε μια φορά να κοιτάξει πίσω του. Κι ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησα πόσο ωραίος είναι ο πεζόδρομος, κι ήθελα να δω περισσότερα, αλλά χτύπησε το κινητό.

-Σε δυο λεπτά θα είμαι εκεί.

Οι γυναίκες θάλασσες δε μαθαίνονται, αγαπιούνται.

Της Χριστίνας Ζαμπούνη.

Είναι κάτι γυναίκες, σπάνια πλάσματα, -σχεδόν θεϊκά-, γοητευτικές και μυστήριες, σαν θάλασσες…Η αγκαλιά τους, τάζει ταξίδια μαγικά, κι ο θαυμαστός απόκρυφος κόσμος τους υπόσχεται κρυμμένους παραδείσους…Αρκεί ν’ αντέχεις, ν’ ακολουθήσεις το ταξίδι τους και τότε θα σε ανταμείψουν με τον πιο ακριβοθώρητο θησαυρό, το βυθό τους…Μαζί τους οι μέρες κι οι νύχτες είναι ένα ταξίδι μυστηρίου δίχως τελειωμό…Τα βάθη τους όσο ασύλληπτα είναι, άλλο τόσο φαντάζουν συναρπαστικά…Και είναι!

Αρκεί ένα αμυδρό άγγιγμα όπως το κύμα που σκάει στην ακροθαλασσιά, για να σου ξεσηκώσουν όλο το είναι σου!

Μυστήρια πλάσματα, πλανεύτρες, δε χωράει ο νους που ξεκινά και που τελειώνει το ταξίδι μαζί τους…

Για μια γυναίκα θάλασσα αξίζει να νικήσεις κάθε ενδοιασμό σου…

Αξίζει να βουτήξεις στα άδυτα της ψυχής της ακόμη κι αν χρειαστεί να παλέψεις με δράκους και θεριά, κι ας φοβάσαι μη σε κατασπαράξουν…

Ακόμη κι αν σε παρασύρουν τα κύματά της τα αγριεμένα, ΑΞΙΖΕΙ να το τολμήσεις κι ας φοβάσαι μη πνιγείς!

Αν θα φτάσεις ποτέ, ν’ ακούσεις το τραγούδι της θα πλανευτεί το μυαλό σου…

Θα μαγευτείς τόσο,  που θα ικετεύεις να σε παρασύρει στη δίνη της και ν’ αποπλανήσει κάθε κύτταρο του κορμιού σου..

Γιατί τις γυναίκες θάλασσες ακόμη κι αν τις φοβάσαι, δε τις βαριέσαι ποτέ…

Πάντα κάτι καινούργιο έχει να σου δώσει η βουτιά στα άδυτά τους…

Κάθε κύμα τους κρύβει τη γοητεία του ρίσκου…

Αν είσαι τυχερός και σου δείξουν το βυθό τους δε θα θες να γυρίσεις στη σιγουριά της στεριάς, ποτέ ξανά!

Αν σε ερωτευτούν θα κολυμπάς σε πέλαγα συναισθημάτων που ούτε είχες φανταστεί πως υπάρχουν…

Να παίρνεις βαθειά ανάσα και να βουτάς και να μη σε νοιάζει κι αν χαθείς!

Αν σ’ αγαπήσουν δε θ’ αφήσουν ποτέ να συμβεί…

Στις τρικυμίες να τις αγαπάς και να τις λατρεύεις στις νηνεμίες…

Πρόσεξε μόνο, μη ξεχαστείς στην αγκαλιά τους χωρίς ανάσα…

Πάντα να κρατάς την ανάσα σου να τους τη χαρίζεις στο φιλί σου για να τους παίρνεις τη ψυχή…

Και να νιώθεις εκλεκτός!

Γιατί είναι δύσκολο να τις συναντήσεις…

Αν όμως σου τύχει «γυναίκα θάλασσα», μη κάνεις το λάθος να προσπαθήσεις να τη δαμάσεις ή να τη τιθασεύσεις…

Απλώς, αγάπησέ την κι αφέσου στην αγκαλιά της να σε ταξιδεύει…

Και έχε υπομονή! Μη βιάζεσαι να τη μάθεις…

Δε μαθαίνεται η θάλασσα με το πρώτο ταξίδι…

Δε μαθαίνεται ποτέ ολοκληρωτικά, σε κανένα ταξίδι…

Δε μαθαίνεται… Αγαπιέται απλώς!