Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Θες να σου μάθω πώς να με κάνεις να σε ερωτευτώ;

Θες να σου μάθω πώς να με κάνεις να σε ερωτευτώ;


Δεν θα κρυφτώ, είμαι δύσκολη. Θέλω πολλά και ξεχωριστά, μην γελιέσαι δεν θέλω ακριβά ή φανταχτερά δώρα, ούτε δείπνο σε πανάκριβο εστιατόριο ή βόλτα με ιδιωτικό τζετ. Εγώ θέλω κάθε βράδυ να μου λες καληνύχτα με μια καρδούλα μαζί, όχι εκείνη την απλή κόκκινη καρδιά, αυτή είναι πολύ απλή για τέτοιο συναίσθημα. Θέλω να βγαίνουμε σε πάρκα και να μου μιλάς για εσένα, για τα όνειρα σου, για τις απόψεις σου και μετά να με ακούς εμένα, να σου μιλάω για όλα αυτά. Θέλω να έρχεσαι με μια σοκολάτα και να μου χαμογελάς και να μου λες ‘έκπληξη!’. Θέλω να τρελαίνεις τους φίλους σου για εμένα. Θέλω να έρχεσαι μεθυσμένος και να μου λες πως με θες, πως με έχεις ανάγκη, πως φοβάσαι πως θα με χάσεις. Θέλω μετά από κάθε κουραστική μέρα για εμένα, να έρχεσαι και να μου λες ‘είσαι για κανένα σουβλάκι ή γλυκό;’, θέλω να έρχεσαι με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι και να με φιλάς στο μέτωπο χωρίς να υπάρχει το γιατί ή το επειδή, θέλω να ξέρεις κάθε λεπτομέρεια μου, κάθε αδυναμία μου αλλά παρόλα αυτά να στέκεσαι ακόμη κοντά μου, θέλω να συχνάζουμε όλοι μαζί, με τους φίλους σου ή και με τους δικούς μου, θέλω να έχεις τις καλύτερες σχέσεις με την μαμά μου και εγώ να νευριάζω για αυτό και εσύ να γελάς, θέλω να μου κάνεις πάντα εκπλήξεις, μικρές εκπλήξεις, τίποτα συναρπαστικό, θέλω όταν θα έχω περίοδο να μην φεύγεις αλλά να με ανέχεσαι, να μου φέρνεις πολύ φαί και ταινίες και να με αφήνεις να κλαίω στον ώμο σου, θέλω να βλέπουμε ταινίες μαζί και να σε ζαλίσω με τον καυτό πρωταγωνιστή και εσύ να ζηλεύεις, θέλω να είμαι πασαλειμμένη με κέτσαπ και τζατζίκι και να με βρίσκεις πανέμορφη, να φοράω πιτζάμες με Hello Kitty ή φαρδιές μπλούζες και να με βρίσκεις sexy, θέλω να μου δίνεις ρούχα σου, με το άρωμα σου και να βγαίνω έτσι και να μυρίζω εσυ, θέλω να μου θυμίζεις κάθε φόρα πως με θες και κάθε φόρα να με κάνεις να νιώθω πανέμορφη, μοναδική. Έχω κι άλλα θέλω, έχω κι άλλα πολλά θέλω αλλά ξέρω πως κανείς δεν θα βρεθεί και απλά το προσπερνάω και ελπίζω για το ουτοπικό όνειρο....
από τη Σελίδα Ανθρωπάρια

Τόσα φθινόπωρα.....Τ.Λειβαδίτης



Τόσα φθινόπωρα
και δε γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας
κι ω συντριβή του ονείρου μας:
μας έκλεισες όλους τους δρόμους
για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο...
Τ.Λειβαδίτης

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Ο έρωτας δεν είναι ....

Ο έρωτας δεν είναι φιλανθρωπία, δεν μπορείς να δώσεις λίγο έρωτα σε έναν που χρειάζεται έρωτα. Νιώθεις έρωτα και δίνεις όλο τον εαυτό σου, δε λογαριάζεις τίποτα. Είναι το απόλυτο όλο και όταν δεν το νιώθεις είναι το απόλυτο τίποτα. Δεν είναι λύπηση. Επειδή εσύ μ' αγαπάς, ενώ εγώ σε λυπάμαι θα σε δώσω λίγα ψίχουλα από τον εαυτό μου για να νιώσεις λίγο καλύτερα, για να ελπίσεις ότι ίσως αργότερα θα σου δώσω και κάτι παραπάνω. Δεν υπάρχει μέτρο στον έρωτα. Ή τον νιώθεις και τα δίνεις όλα ή τίποτα. Το λίγο είναι φθορά, καταστροφή και γι' αυτόν που δίνει και γι' αυτόν που παίρνει. Μπορεί και ο ίδιος ο έρωτας να είναι πολλές φορές καταστροφικός, να έχεις ερωτευτεί δηλαδή τον λάθος άνθρωπο, αλλά ένιωσες το δυνατό αυτό συναίσθημα και κατέληξες ότι δεν άξιζε. Μετά απ' αυτό μπορείς να λειτουργήσεις με τη λογική. Αλλά όχι από την αρχή μόνο με τη λογική. Ούτε επειδή απέτυχε ο πρώτος έρωτας δεν πρόκειται να ερωτευτείς ξανά. Ούτε εδώ υπάρχει μέτρο. Εμείς βάζουμε τα μέτρα στον εαυτό μας. Αν πούμε δεν θέλω να ερωτευτώ για να μην πληγωθώ, τότε περιορίζουμε πολύ τον εαυτό μας. Ας ερωτευτώ και ας πληγωθώ. Άσε την καρδιά να σε οδηγήσει, βάλε δεύτερο το μυαλό. Η καρδιά δεν κάνει λάθη. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε όταν σ' ερωτευτώ.


Πηγή κειμένου: Με ποιήματα και στίχους

Αλκυόνη Παπαδάκη

Κι έρχεται η στιγμή που οι συνθήκες μας αναγκάζουν να κάνουμε τον απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μας. 
Για όλους όσους πέρασαν. Φίλους... Εχθρούς… Γνωστούς… Απλούς περαστικούς... Τους δήθεν που μας χρησιμοποίησαν... Τους άσχετους που θέλησαν να περάσουν καλά... Τους περίεργους... 
Ακόμα και αυτούς,που δεν έβρισκαν τίποτα ενδιαφέρον στη δική τους ζωή κι επέλεξαν να βολτάρουν στη δική μας, μήπως και καταφέρουν να δώσουν νόημα στη δική τους.
Λίγοι είναι οι άνθρωποι που θα μείνουν κοντά σου ουσιαστικά. Που θα σε αντέξουν. Θα σε νοιαστούν. Θα σε αγαπήσουν πραγματικά.
Ο χρόνος δικάζει. Άλλοτε γράφει κι άλλοτε διαγράφει. Και το συμπέρασμα;
Είναι ακόμα εδώ. Εδώ, για να μη σου λείψει τίποτα.
Σε αγάπησαν γι' αυτό που είσαι και είναι συνοδοιπόροι στο ταξίδι σου. Γι' αυτό προσπάθησε να μη τους πληγώσεις. Μη τους προδώσεις. Έχε τους πάντα ψηλά!
Οι παρείσακτοι απλά κρυφοκοιτάζουν.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Μόνο εσύ θα ξέρεις-Ελένη Μαυρογονάτου





Άλλος κανείς δε
θα το καταλάβει.
Μόνο εσύ θα ξέρεις,
πως αυτή η μικρή
τελεία
στην άκρη της λέξης
είναι το φιλί μου
που αιωρείται
πάνω απ' το σώμα σου.

Ελένη Μαυρογονάτου

Οδυσσέας Ελύτης

Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. 
Είναι χλωμή και ωραία. Μα αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνετε κάτι αλλού, που μόνο αυτή τ’ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει αλλά δεν είναι εκεί. 
Δεν την έπιασα ποτέ, δεν της πήρα τίποτα.

Οδυσσέας Ελύτης

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Δε μ'ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις.,,,,,Θέλω να ξέρω...αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα... Θέλω να ξέρω

..
Δε μ'ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι..
Δε μ'ενδιαφέρει ποιοι πλανήτες είναι γύρω απ'το φεγγάρι σου..
Δε μ'ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει..
Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς...αν τολμάς να ονειρευτείς....
Αν θέλεις να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά....
Θέλω να ξέρω αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης...
αν είσαι ανοιχτός στις προσδοκίες ή αν έχεις ζαρώσει από το φόβο...
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα..και ν'αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει...χωρίς να ανησυχείς για το αν πρέπει να προσέχεις και να θυμάσαι τα όριά σου...
Θέλω να ξέρω αν τολμάς ν'απογοητεύσεις κάποιον με το να είσαι ο εαυτός σου..
Αν αντέχεις την κατηγορία αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή....
Θέλω να ξέρω...αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα...
Θέλω να ξέρω...αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου όταν όλα έξω καταρρέουν...
Θέλω να ξέρω αν μπορείς,όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου..
να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές...
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας..
και να φωνάξεις στο ασήμι της πανσέληνου...και στο χρυσάφι του ήλιου...
Ναι..είμαι άνθρωπος σημαντικός...και η ζωή..μου ανήκει.....!!!!!!

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Βραδυ Σαββατου... τους συνανταω στο φαναρι ....

Βραδυ Σαββατου...
τους συνανταω στο φαναρι ωσπου να αναψει το κοκκινο...
ειναι η εικονα της σιωπης με ολα της τα λουσα...
την βροντωδη παρουσια της,το σκληρο περιγραμμα της...
αυτο το πυκνο κενο που αστραφτει αναμεσα σε δυο ανθρωπους...

ας μιλησουμε για τα λυπημενα ζευγαρια που δεν λενε τιποτα πια μεταξυ τους...
σαν να τα εχουν πει ολα...
που περιβαλλονται απο μια ταφρα σιωπης...
τα τειχη που τους προστατευαν κατερευσαν χωρις να το παρουν ειδηση...
ποιοι ηταν αραγε οι βαρβαροι που το κονιορτοποιησαν...;
και τωρα κοιτουν με μισοκλειστα ματια τους αλλους...
ησυχα...ξεπνοα...αποντες απο το παρον τους για λιγο...
ωσπου να αναψει το φαναρι...

δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια...


εκεινος στο τιμονι τραβηγμενος στην ακρη...
κοιταζει εξω απο το παραθυρο...οχι τον δρομο αλλα τη ζωη του...
κι εκεινη σφιγμενη στην αλλη ακρη...
γραφει και σβηνει τη δικη της ζωη στο τζαμι που αντανακλα την φρονιμη φιγουρα της...

χαζευουν τους περαστικους αλλα δεν τους βλεπουν...
κοιταζουν ωρα τωρα...η' μηπως απο χρονια...;μεσα τους...
ουτε ενα βλεμμα δεν χαριζουν ο ενας στον αλλο...
σαν να μη τους περισευει...σαν να τα ξοδεψανε ολα...
κοιταγματα...λογια...αγγιγματα...σαν να βολευονται με την σιωπη...
μεσα υπαρχει το οχι...εξω κοχλαζει το ναι...

μονομαχοι της συμβιωσης...
τα οπλα τους τα εχουν διαλεξει απο καιρο και τα ακονιζουν ο καθενας μονος του...
βουβα παραπονα...ακυρωμενα θελω...ξεθυμασμενες επιθυμιες...κατι ρεταλια ονειρα...
ανωδυνα μυστικα...μικρες προδοσιες...ανεμικες υποσχεσεις πως ολα αυριο θα ειναι αλλιως...
δειχνουν τοσο λυπημενοι...και θυμωμενοι αλλα δεν ξερουν γιατι...
αλλαξε η μεταξυ τους γεωγραφια...μεγαλωσαν οι αποστασεις και η σχεση τους μοιαζει με ηπειρο που κουραστηκαν η' βαριουνται πια να εξερευνησουν...

δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια...

το ραδιοφωνο ωσπου να αναψει το φαναρι παιζει τα δικα του...
αλλα εκεινοι ακουνε το κονσερτο για εναν ανθρωπο...μια λυπη...ενα παραπονο...
σιγοψιθυριζουν την ωδη που εχει γραφτει για την πληξη και την μοναξια...
τοσο λυπημενα δειχνουν τα ζευγαρια...
ετσι που περιμενουν να αναψει το φως και να ξαναμπει σε κινηση η ζωη τους...
περιμενουν πως και πως...να δραπετευσουν απο την μεσα τους ξενητεια...

τους βλεπω να ξεκινουν...
αλλα ειναι ακομα λυπημενα τα ζευγαρια...


αφηγηση Τανια Τσανακλιδου

Αγαπημένες Σκέψεις

...