τα παραμυθια μου παντοτε ειχαν αρχη και συνεχεια μα ποτε τελος......

......οπως ακριβως κανω στη ζωη μου...δεν μου αρεσει να τελειωνω τιποτα...δεν θελω να χανω οτι εχω... μου εχει δωσει πνοη... και σε οτι εχω αφησει δικη μου...δυστηχως στη ζωη μας δεν επιλεγουμε μονο εμεις αλλα και οσοι ειναι γυρω μας...σ'οσους εχουμε δωσει εμεις το κλειδακι της ψυχης μας,της καρδιας μας,του εαυτου μας...γνωριζω το ρισκο...παντοτε το γνωριζα...πολλες φορες ακουσα πως δεν κραταω πισινες και θα την πατησω...και πολλες την πατησα...

ε και;;;τουλαχιστον μεχρι τωρα εχω ζησει αληθινα...δεν φοβηθηκα ποτε να δωθω...να αφεθω...να πληγωθω...και δεν μετανιωνω ουτε για μια χαρα...ουτε και για καμια πληγη...

οι λεξεις παντα μου φανταζαν μαγικες...

πισω απο τα γραμματα κρυβοταν μια εννοια για μενα...

ενας λογος...ενα μυστικο...ενας ποθος...ενα παθος...μια αγαπη...μια πληγη...ερωτας...φοβος...ελπιδα...

ενα συναισθημα πισω απο καθε λεξη...

καθε λεξη μπορει να ειναι ενα παραμυθι απο μονη της για μενα...

 και οι σιωπες ομως...

κι εκεινες μαγικες μου φανταζαν ανεκαθεν...

πισω απο καθε σιωπη μπορει να κρυβοταν ακριβως τα ιδια συναισθηματα οπως στις λεξεις...

πολλες φορες οι σιωπες κανουν πολυ περισσοτερο θορυβο απο οσα λεμε...

καποιες φορες ειναι αβασταχτες...

καποιες αλλες ουρλιαζουν τρομακτικα...

 και οι σκιες μαγικες ειναι...

σε επισκεπτονται οι πιο κρυφες πτυχες του εαυτου σου...

οι φοβοι σου, σου γελανε καταμουτρα...

οι αδυναμιες σου στεκονται αγερωχες μπροστα σου...

ολες σε προκαλουν να τις αντιμετωπισεις...

κι οταν κρυβεσαι κατω απο τα σεντονια ερχονται και ξαναρχονται καθε νυχτα ακομα πιο δυνατες...

και οι δρακοι και οι μαγισσες μαγικα πλασματα ειναι...

διχως την φωτια τους και τα μαγικα φιλτρα και τεχνασματα πως θα ειχε σασπενς το παραμυθι της ζωης...

απο τι θα τρεχαμε να γλιτωσουμε...;

με ποιους θα παλευαμε...;

τι στοχους και σκοπους θα ειχαμε...;

 και τα μυστικα περασματα και τα μικρα θαυματα μαγεια ειναι...

διχως αυτα πως θα ξεγλυστρουσαμε απο τα τρομερα αδιεξοδα...;πως θα υπηρχε μια μικρη εστω ελπιδα για να μπορουμε να συνεχιζουμε προς το φως οταν ολα σκοτεινιαζουν...;

 και οι πληγες μαγικες ειναι...

δεν ειναι μαγεια οταν ο πονος ειναι αβασταχος και δεν βλεπεις αιμα πουθενα...;

οταν αιμοραγει η ψυχη σου και νιωθεις πως πεθαινεις...;

πως δεν μπορει κανεις να σε σωσει απο αυτον τον θανατο...

 και οι νεραιδες μαγικες ειναι...

γιατι περνουν τα χρονια...

μαζευουν ολα τα μαγικα στοιχεια καθε παραμυθιου,καθε ζωης και συνεχιζουν να ζουν στους αιωνες...

γνωριζουν, αλλα σπανια μιλανε...

προτιμουν να αγαπανε διχως κανονες,διχως ορια,διχως οχι και πρεπει...

καμια φορα ξεχνανε τους πονους απο προηγουμενες ζωες...

ισως να ειναι και κρυφη ελπιδα να βρουν εκεινους που θα τις νιωσουν απολυτα και θα γινουν συνοδοιποροι,συντροφοι,το αλλο τους μισο σε ολους τους ατελειωτους αιωνες...

τοτε μιλανε...

τοτε αφηνονται...

τοτε τα δινουν ολα...

ακομα και οσα δεν εχουν...

φανταζουν ψευτικες...

φανταζουν ονειροπολες...

φανταζουν εξωπραγματικες...

φανταζουν γεματες, μεσα σε αδεια συναισθηματα...

φανταζουν σαν παραμυθια διχως τελος...

και ειναι...

ολα τα παραπανω εκτος απο ψευτικες...

 Λοιπον το δικο μου παραμυθι ειχε και εχει απο ολα τα παραπανω μαγικα στοιχεια...

εδω μεσα "χαρισα" απλοχερα και απο καρδιας πολλα παραμυθια μου...πολλα κομματια απο μενα...απο την καρδια μου...απο την ψυχη μου....απο την σκεψη μου...απο τα συναισθηματα μου...απο τον μικρο και ασημαντο εαυτο μου...

 τελευταια τα παραμυθια που μοιραζομαι εδω αραιωσαν αρκετα...

ηταν μια πολυ δυσκολη χρονια...

ηταν η χειροτερη της μεχρι τωρα ζωης μου...

πολλες φορες ενιωσα πως δεν θα αντεξω...

ακομα το νιωθω πολυ συχνα...

η ζωη εγινε προσπαθεια για ζωη...

καπου με εχασα...

καπου κοντεψα να χασω πολλα κομματια δικα μου και παντα το προκαλουσα εγω...

αλλες φορες ηθελημενα και αλλες αθελα μου...

 ειδα δυστηχως την πραγματικοτητα με πολυ σκληρο τροπο σε πολυ δυσκολες στιγμες...

ετσι ομως ηταν να γινει κι αυτο...

δεν ξερω αν ειναι καρμα...αν ξεπληρωνω προηγουμενες ζωες...

δεν ξερω αν ειναι μαθηματα...

αν γινομαι πιο δυνατη...πιο σκληρη...

ξερω μονο πως θα ηθελα πολυ να ηταν ολα αλλιως...

ξερω πως το ευχηθηκα πολλες φορες κρυφα και φανερα...

ξερω πως προσευχηθηκα επισης πολυ σε εναν Θεο που πια,δυστηχως, δεν ξερω αν πιστευω πια...

και λεω δυστηχως γιατι μεσα σε ολα οσα εχασα θα ηθελα να ειχα κατι για να πιαστω...

καθε φορα που παω ομως να απλωσω το χερι δεν ειμαι σιγουρη αν βρισκεται εκει...

ετσι ακομα και αν βρισκεται Τον εξαφανιζει η αμφιβολια μου...

 ναι...

με εχασα πολυ τελευταια...

απο πολλες αποψεις...ισως απο ολες...

μεσα στον χαμο του μυαλου μου προσπαθουσα απεγνωσμενα να με βρω κι ετσι τα εκανα ακομα χειροτερα ολα...

απο αναγκη να αντεξω εριξα πανω στις πληγες οτι προχειρο μπαλωμα βρηκα και αυτες μολυνθηκαν...

κι αρχισαν να πονανε περισσοτερο...

μεσα σε ολα αυτα...

απλωσα τα χερια απεγνωσμενα σε πολλες κατευθυνσεις μα κυριως σε μια...

το ειχα αναγκη...

το χρειαζομουν...

ηθελα καπου να κρυφτω...

να νιωσω σιγουρια...

να νιωσω πως μπορει καποιος να με προστατεψει...

να με κλεισει σε ενα μαγικο κυκλο και να με προσεχει...

κι εκει μαλλον λαθος εκανα...

ισως...

ειναι που μεχρι τωρα δεν συνηθιζα να απλωνω ετσι τα χερια...

παντοτε ηξερα πως εγω πρεπει να στεκομαι στα ποδια μου...

εγω να αντεχω...

εγω να παλευω σε ολες τις αντιξοοτητες...

εγω να μπορω να ειμαι μονη...κι αντρειωμενη...

αλλα...

καποτε εφτασε η ωρα που λυγισα...

και λυγισα πολυ...

και δεν ειχα δυναμη και κουραγιο να ειμαι εγω για μενα...

ηθελα καποιος αλλος...να με περιθαλψει...

για λιγο...μεχρι να μπορουσα να σταθω ξανα στα ποδια μου...

 δεν εγινε...

ισως ειναι κι αυτο ενα μαθημα...

ισως...

ισως πολλα ισως...

 κουραστηκα πολυ ομως...

απογοητευτηκα πολυ...

πονεσα πολυ...

κουλουριαστηκα γυμνη και εγλυφα πληγες και δεν τελειωνα...

 και δεν ειμαι ετσι...

ο εαυτος μου δεν ειναι ετσι...

χαθηκα...

και ειδα και ενιωσα πολλα που δεν ημουν προετοιμασμενη να ζησω,να δω,να νιωσω...

αλλα οι μπορες παντα απροετοιμαστη με βρισκαν..παντα διχως ομπρελες...

 καπως ετσι ομως ο βρεγμενος την βροχη δεν την φοβαται...

ο πληγωμενος θα αντεξει αλλη μια πληγη...

εκεινος που πεθανε πολλες φορες,ενας ακομη θανατος δεν τον τρομαζει...  

δεν ξερω τι εχει μετα τα σκοταδια...

ισως παλι σκοταδια...ισως τελικα καπου να εχει και φως...

οπως και να 'χει ειμαι ετοιμη να το ανακαλυψω...

ειμαι ετοιμη να ζησω εγω για μενα...

οπως ηξερα...οπως αναγκαστηκα να μαθω...

οπως εκανα παντα...

να βρω εμενα και παλι...

 εκεινη που δεν φοβοταν τιποτα...

που περα απο τους αλλους εδινε αισιοδοξια και στον εαυτο της...

που ηξερε να παλευει με σκοταδια,δρακους,σκιες,κακες μαγισσες...

εκεινη που ακομα και οταν επεφτε σηκωνοταν στο λεπτο...

εκεινη που ηξερε να αναγνωριζει και να χαιρεται στα μικρα καθημερινα θαυματα...

θαυματα τα οποια τωρα βλεπει και της φαινονται αδιαφορα...

εκεινη που ηταν αστειρευτη πηγη σε πολλα...

 εκεινη που ξεχασα...

....................................εμενα..........

Είτε μ'αγαπάς, είτε με μισείς είναι .............

Είτε μ'αγαπάς, είτε με μισείς
είναι και τα δύο υπέρ μου.
Αν μ'αγαπάς
θα είμαι για πάντα στην καρδιά σου,
αν με μισείς
θα είμαι για πάντα στο μυαλό σου...
W. Shakespear

Μ. Χρονιαρη,...."Εκει που αλλαζω ζωες",

Τελικα η υποχρεωση ειναι εκεινη που γεννα την αγαπη, η μηπως η αγαπη κρυβει μεσα της την υποχρεωση;

Μ. Χρονιαρη, απο την ποιητικη συλλογη "Εκει που αλλαζω ζωες",

Ο. Ελύτης

Ψελλιστί παίρνεται ο υπνάκος μέσα σ’ ένα στεντόρειο μεσημέρι,
γεμάτο τζιτζίκια που μαίνονται. Ιούλιος. Α, νάρθει η ώρα που θα
δαγκώνεις το περγαμόντο και που ύστερα θα πίνεις, πίνεις δροσερό νερό, καφέδες, και τσιγάρο ατελεύτητο σαν την Ελλάδα.
Ο. Ελύτης

Όταν ο Γκάντι μελετούσε νομικά...

Όταν ο Γκάντι μελετούσε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, είχε έναν καθηγητή του οποίου το επίθετο ήταν Mr. Peters και ο οποίος δεν τον συμπαθούσε καθόλου.
Κάποια μέρα, ο Mr. Peters κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματός του καθόταν στο εστιατόριο του Πανεπιστημίου όταν ο Γκάντι ήρθε με το δίσκο του και κάθισε δίπλα του.
Σοβαρά ενοχλημένος ο υπερόπτης καθηγητής είπε στον Γκάντι:
«Κύριε Γκάντι, δεν γνωρίζετε ότι ένα γουρούνι και ένα περιστέρι δεν κάθονται μαζί κατά τη διάρκεια του φαγητού τους;» και η απάντηση του Γκάντι ήταν:
«Μην ενοχλείστε, κ. καθηγητά, θα πετάξω παραπέρα» και λέγοντας αυτά πήγε και κάθισε σ' ένα άλλο τραπέζι.
Πράσινος από τα νεύρα του ο Mr. Peters θέλησε να πάρει τη ρεβάνς στις επόμενες εξετάσεις αλλά ο φοιτητής του απάντησε ορθότατα σε όλες τις ερωτήσεις του. Τότε ο Mr. Peters του έθεσε την παρακάτω ερώτηση:
«Κύριε Γκάντι, τι θα κάνατε αν περπατώντας στον δρόμο βρίσκατε ένα πακέτο γεμάτο σοφία και ένα άλλο γεμάτο λεφτά; Ποιο από τα δύο θα παίρνατε;»
Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο Γκάντι του απάντησε: «Σίγουρα το πακέτο με τα χρήματα.»
Τότε ο Mr. Peters μ' ένα χαμόγελο γεμάτο ειρωνεία του είπε: «Αν ήμουν στη θέση σας θα έπαιρνα αυτό με τη σοφία, δε νομίζετε;» και ο Γκάντι του απάντησε με απάθεια: «Ο καθένας παίρνει αυτό που του λείπει.»
Ο Mr. Peters ήδη υστερικός από την απάντηση του φοιτητή του έγραψε στην κόλλα του διαγωνίσματος "Ηλίθιος" και την έδωσε στον Γκάντι.
Ο Γκάντι πήρε την κόλλα του διαγωνίσματος και κάθισε κάτω. Μερικά λεπτά αργότερα πάει στον καθηγητή του και του λέει: «Mr. Peters, υπογράψατε το γραπτό μου, αλλά ξεχάσατε να το βαθμολογήσετε.». Την καλησπέρα μου..

A. Curnetta

Το πρόβλημα των ευαίσθητων ανθρώπων είναι,
ότι αφήνουν την καρδιά τους παντού..
Ακόμα και όπου δεν απαιτείται και δεν αξίζει..

Αν αξίζεις ν’ αγαπηθείς, θα σ’ αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ’ ....Μάρω Βαμβουνάκη

Επειδή δεν είναι αγάπη ο έρωτας, μπορεί να μιμείται θαυμάσια την αγάπη όσο διαρκεί.

Είναι το μέγιστό του άλλοθι.

Και μια και μιμείται την αγάπη, οφείλει να τηρεί τους όρους της.

Η αγάπη λοιπόν έχει πρώτο μέλημα την επιθυμία και την ανάγκη του αγαπημένου.

Την επιθυμία του και τη δυνατότητα για το πόσες προσφορές αντέχει να δέχεται.

Σημασία έχει ο άλλος πράγματι να χαίρεται.

Όχι να τον βιάζεις να χαίρεται – διότι επικρατεί το κλισέ πως «τα δώρα δίνουν χαρά».

Η υπερ-δόση φέρνει τα εντελώς αντίθετα από τη δόση αποτελέσματα, κάνει το φάρμακο φαρμάκι, την ευφροσύνη του οίνου αλκοολισμό, την έκπληξη πλήξη.

Μόνο στο μέτρο ισορροπεί και ανθεί η ουσία, στο κέντρο του κονταριού, που μας βοηθά να προχωράμε σχοινοβάτες στους δεσμούς∙ στα άκρα γέρνει και γκρεμίζεται.

Δεν είναι τεχνική η διακριτικότητα, είναι καλλιτεχνία, είναι καλοσύνη, ευγένεια ψυχής, γενναιότητα και αρχοντική αγάπη.

Γυρεύει την άνεση της ψυχής του αγαπημένου, τιμάει την ελευθερία του, προσέχει να μην του εκβιάζει το φιλότιμο.

Η υπερπροσφορά είναι στο βάθος πολύ μεγάλος εγωισμός, το ίδιο μίζερη όσο και η τσιγκουνιά.

[…]

Αν αξίζεις ν’ αγαπηθείς, θα σ’ αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ’ αγαπήσουν.

Πάντα θα το λέω σε όσους δε βρίσκουν να ζευγαρώσουν και ρίχνουν το φταίξιμο στην εποχή, στη σημερινή κοινωνία, στους σημερινούς άντρες, στις σημερινές γυναίκες, στο άγχος, στους ρυθμούς της καθημερινότητας, στην υλόφρονα γενική τάση.

Ο μόνος τρόπος, η μοναδική συνταγή που υπάρχει είναι να ομορφύνεις τον εαυτό σου, να γίνεις ελκυστικός, εφόσον έχεις μέσα σου ομορφιά και ελευθερία και περιεχόμενο, κυρίως είσαι έτοιμος στην αγάπη, ώριμος για κάτι τέτοιο.

Όλα τ’ άλλα τεχνάσματα θα σε ρίχνουν, αργά ή γρήγορα, από απογοήτευση σε απογοήτευση.

Και ώριμος στην αγάπη είναι εκείνος που μπορεί να ενδιαφέρεται για την ανάγκη του αγαπημένου του, που μοιράζεται την ευθύνη, που δεν ασχολείται μόνο με τις δικές του ευαισθησίες αλλά αναρωτιέται για τις ευαισθησίες εκείνου με τον οποίο σχετίζεται.

Και όταν του ζητάει αλλά και όταν του δίνει, το δεύτερο είναι το λεπτότερο.

Όχι, δε στέρεψε η αγάπη σήμερα, ποτέ όσο υπάρχει ζωή δε στερεύει.

Ακόμη κι αν ο κανόνας είναι πως «οι άντρες στον καιρό μας δεν αξίζουν» ή «οι γυναίκες χάλασαν», εσύ να γυρέψεις το εξαιρετικό, γιατί έρωτας είναι η ανακάλυψη του εξαιρετικού.

Η αποκάλυψη του εξαιρετικού, λένε κάποιοι, και ίσως να είναι το ίδιο∙ η πρώτη πείθει τη δεύτερη να δεχθεί να συμβεί.

Του εξαιρετικού λοιπόν, εκείνου που θα ανατρέψει με χάρη τον άχαρο κανόνα.

Μάρω Βαμβουνάκη, «Κυριακή Απόγευμα στη Βιέννη» (εκδ.Ψυχογιός) απόσπασμα

Έρωτας χωρίς σεξ είναι αδύνατον να υπάρξει.Τζένη Καρέζη

Έχω όλα τα προσόντα που μπορούν να ενοχλήσουν έναν άντρα.
Είμαι εγωίστρια, πεισματάρα, ισχυρογνώμων, κυκλοθυμική. Με άλλα λόγια, είμαι δύσκολη περίπτωση.
Αλλά, αν ένας άντρας έχει το κουράγιο να περάσει απτόητος μέσα απ’ όλα αυτά τα ελαττώματά μου και περάσει το φράγμα, τότε πια δεν είμαι ούτε τόσο εγωίστρια ούτε τόσο πεισματάρα.
Βασικό μου χάρισμα είναι ότι γίνομαι “πολλή παρέα” με τον άντρα που αγαπάω.
Μπορώ δηλαδή να είμαι συγχρόνως και καλή φίλη. Μόνο σέξι δεν είμαι. Αυτό είναι σίγουρο, τουλάχιστον με την έννοια που κυκλοφορεί ο όρος αυτός. Άλλωστε, πιστεύω ότι οι άντρες άλλες γυναίκες βρίσκουν σέξι κι άλλες τελικά ερωτεύονται.
Το αν είμαι γοητευτική δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Ας πούμε πως είμαι απλώς μια γυναίκα.
Κρύβει τόσα πολλά αυτή η λέξη, που εμένα μου φτάνει. Το σεξ είναι ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή και η βασική προϋπόθεση του έρωτα.
Μπορεί ένα ζευγάρι να το συνδέουν χίλια δυο πράγματα, αλλά η βάση όλων είναι το σεξ. Έρωτας χωρίς σεξ είναι αδύνατον να υπάρξει.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχει σεξ χωρίς έρωτα. Τώρα τι σόι σεξ είναι αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω. Γιατί, για μένα, ένα από τα πιο μαγευτικά στοιχεία του σεξ είναι η ανακάλυψη του άλλου ανθρώπου. Αλλά το άλλο άτομο πρέπει να το αγαπάς για να θέλεις κάθε στιγμή να το ανακαλύπτεις.
Δεν είμαι καθόλου πουριτανή, σιχαίνομαι όμως βαθύτατα τον ελεύθερο έρωτα. Αυτή η χειραφέτηση της γυναίκας, η κακώς εννοούμενη σεξουαλική ελευθερία και η εξίσωσή της με τον άντρα βρίσκω πως είναι ολέθρια.
Ποτέ δεν ανακαλύπτει κανείς τον έρωτα μέσα από πολλούς ανθρώπους.
Μια γυναίκα πρέπει να κρατάει τον εαυτό της για τον άνθρωπο που θα ερωτευτεί ή έστω που θα νομίσει ότι έχει ερωτευτεί και να μη σπαταλιέται.
Γιατί αν «ζει τη ζωή της» έντονα, όταν θα έρθει εκείνος ο άντρας που θα ερωτευτεί πραγματικά, δεν θα έχει πια να του δώσει, παρά μόνο ένα βρόμικο κορμί και μια ακόμα πιο βρόμικη ψυχή.

Τζένη Καρέζη