Μαρκ Τουαίην

Η αληθινή ευγένεια πηγάζει από την συμφιλίωση της μεγάλης ιδέας που έχουμε για τον εαυτό μας, με τη μικρή ιδέα που έχουμε για τους άλλους....
------------------------------------------

Μαρκ Τουαίην 

Έξοδος - Νικηφόρος Βρεττάκος

Παίρνω και βγάζω περίπατο την
ψυχή μου,
κάθε που αρχίζει να σκληραίνει
το χαμόγελο της...

Μου το λέει, πεθύμησα τη βροχή,
τον ήλιο πάνω απ’ τα βουνά
ή ανάμεσα απ’ τα σύννεφα
και τον αγέρα που γεννιέται
αδιάκοπα στα δάση..
............................................

Έξοδος - Νικηφόρος Βρεττάκος

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ

Με τον καιρό να 'ναι κόντρα,είναι τιμή να πετάς κι ας μην κρατά παρά ελάχιστα...
όσο ένα όνειρο...
όσο ένα αγκάλιασμα...
όσο ένα φιλί.............

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ

Μαρία Πολυδούρη

Οι ψίθυροι αρχίζουν και δυναμώνουν.
Δεν πάει άλλο.
Η αγάπη πρέπει να ξαναγίνει Αγάπη.
Ο φίλος πρέπει να ξαναγίνει Φίλος.
Το φιλί την ίδια γλύκα να 'χει.
Και το όνειρο. Αχ, το Όνειρο!!!
Να στέκει πάντα ψηλά στον αφρό της απέραντης θάλασσας.
Να συντροφεύει το κρασί και το τραγούδι μας.
Να θρέφει την θύμηση και την πεθυμία μας.
.... Σωπάστε ... και ... ακούστε ....

Μαρία Πολυδούρη

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

.κι' άξαφνα τα πάντα γίνονται άγνωστα,
μακρινά, ανεξήγητα, αδιάφορα, ανεξάντλητα,
...δικά σου..
O θάνατος,
H αθανασία,
H ελευθερία,
H αυριανή Κυριακή,
Tο φεγγάρι,
Tα ποιήματα
- ανύπαρκτα, ανεξάντλητα,
δικά σου,
μην ξέροντας ποιος είσαι και - πού; γιατί; και πότε; -

Eίσαι ο ωτακουστής της σιωπής,
μιας ξένης γλώσσας,

του εαυτού σου.........

..............................................!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Αυτός που αγαπώ μου είπε
ότι με χρειάζεται..
Γι΄ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής
μηδά και με σκοτώσει............

...........................................................!

Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Γιάννης Ρίτσος

Καὶ δὲ θὰ φύγουμε ἀπ’ τὸν κόσμο νὰ τὸ ξέρεις
πρὶν ἀγαπήσουμε ὅσο ζητᾶ ἡ καρδιά μας,

πρὶν τραγουδήσουμε ὅσο ζητᾶ ἡ ἀγάπη.

Περπάτα.. Περπάτα. Περπάτα....

......................................................Γιάννης Ρίτσος

ΝΙΚΟΣ Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ο Σ, «Το Πάσχα των Πιστών

ΝΙΚΟΣ Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ο Σ, «Το Πάσχα των Πιστών»

“Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής.
Άστρα και χώμα σε βαστάζουν….
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις,
ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική
και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν,
άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο.
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου.
Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος,
αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση.
Ω θλίψη των ματιών του Κυρίου μου,
της αιωνιότητας ο κάματος,
έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις,
είναι πολύ σ᾽ εμένα το μερίδιο της ανομίας.
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ:
Πού έκρυψαν τον ήλιο;
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω:
Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση.
Λυτρώνεται ο άνθρωπος;
Απαντά το λουλούδι: «Θα χαθούμε»
κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται.”
(ΝΙΚΟΣ Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ο Σ, Το Πάσχα των Πιστών, Νέες Δοκιμές, 1954)