Πρώτη μέρα της άνοιξης, 21 Μάρτη

Πρώτη μέρα της άνοιξης, 21 Μάρτη 2017: Κική Δημουλά, Γιάννης Ρίτσος, Πιέρ- Ζαν Ζουβ….....“Ίδε το ΕΑΡ το καλόν και πάλιν ανατέλλει” (Κ. Παλαμάς)…“Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί που ‘χω στο στόμα”(Α. Εμπειρίκος)…Κική Δημουλά, «Μεσιτείες»

“Με γυροφέρνει η άνοιξη
αλλά εγώ άλλη φορά/ πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.
Ας μοιάζει μ’ οτιδήποτε το σούρουπο.
Δεν θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.
Τα όνειρα που είδα/ αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ’ άλλους ύπνους.
Όχι δεν παίρνω άλλο διαταγές.
Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε/ ταξίδευα
κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε/ περίμενα.
Όχι, δεν παίρνω άλλες διαταγές.
Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.
Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.
Μια νεραντζιά με κοίταξε/ με διάθεση υπόπικρη,
και μου ‘κλεισε το δρόμο/ μια μυρωδιά επιστροφής.
Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:
για να μου δώσει έναν Μάιο παλιό
μαζί και με τις νεραντζιές,
για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,
που στη μεταφορά της
από σταθμό της λύπης σε σταθμό
χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα
-γι αυτά πληρώνεις-,/ μου παίρνει ένα μέλλον.”
(Κική Δημουλά)........Γιάννης Ρίτσος, [Άνοιξη]

Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης
ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της.
Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην
κάμαρά μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε
τα ψίχουλα των σκιών που ‘χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα.
Μια στιγμή να νιφτούμε και φτάσαμε. […]
Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,
στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαδάει.
Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν
τις αυλές και τις στέγες.
Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.
Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν
σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.
Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.
Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει
τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει
η μάνα τα μάτια της.
Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το
νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα
- ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.
Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει
καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.
Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,
θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που
δε χάχουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν
μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.
(Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού).........-Κι ένα ποίημα του καλού Γάλλου ποιητή, Πιέρ- Ζαν Ζουβ (1887-1976) σε μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη…

Πιέρ- Ζαν Ζουβ
«21 ΜΑΡΤΙΟΥ»
“Τέφρα γυμνή της άνοιξης! Όργανο της άνοιξης!
Αστραποβόλημα της άνοιξης, εγκατάλειψη της άνοιξης”
Κυανό φόρεμα της άνοιξης, σπουργιτάκι της άνοιξης
Ποδοβολητό της άνοιξης! […]
Να η γλυκιά βροχούλα που τα δέντρα στεγνώνει
Να τα μεγάλα τα παιδιά χαμένα μες στο βράδυ
Να στα παραθυρόφυλλα η γαλήνη του θανάτου
Να μες στα σκοτεινά το βήμα της ελπίδας
Να της ελευθερίας το προτιμημένο ατύχημα
Να και του αμαρτωλού η πρόσφατη απολύτρωση
Να μες στ’ αγαπημένα χόρτα η μεγαλοφυΐα
Να την η ειρήνη και το μαύρο μάτι το βελούδινο
Να την η σιγουριά πως ποτέ ποτέ δε θα πεθάνεις
Να ο σταυρός ο αληθινός της σωτηρίας
Να της γαλήνης η γυμνή απέραντη βεβαιότητα.

(από το “Ο. Ελύτη, Δεύτερη γραφή)......

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
Τότε θα πει και σε αυτούς που είναι στα αριστερά του: “Φύγετε από εμένα,+ εσείς οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά+ που έχει ετοιμαστεί για τον Διάβολο και τους αγγέλους+ του.
42 Διότι πείνασα, αλλά δεν μου δώσατε να φάω,+ και δίψασα,+ αλλά δεν μου δώσατε να πιω.
43 Ήμουν ξένος, αλλά δεν με δεχτήκατε φιλόξενα· γυμνός, αλλά δεν με ντύσατε·+ άρρωστος και στη φυλακή,+ αλλά δεν με φροντίσατε”.
44 Τότε και αυτοί θα απαντήσουν με τα λόγια: “Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο ή διψασμένο ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή στη φυλακή και δεν σε διακονήσαμε;”
45 Τότε εκείνος θα τους απαντήσει με τα λόγια: “Αληθινά σας λέω: Στο βαθμό στον οποίο δεν το κάνατε αυτό σε έναν από αυτούς τους πιο μικρούς,+ δεν το κάνατε+ σε εμένα”.
κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον

Παγκόσμια ημέρα ποίησης η σημερινή: Καβάφης, «Τα “φάρμακα” της ποίησης» Και Ρίτσος , «Το χρέος των ποιητών»…

Παγκόσμια ημέρα ποίησης η σημερινή: Καβάφης, «Τα “φάρμακα” της ποίησης» Και Ρίτσος , «Το χρέος των ποιητών»….
-Κ. Π. Καβάφης: “… Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα,
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.
… Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε- για λίγο- να μη νιώθετε η πληγή”…

-Γιάννης Ρίτσος, «Το χρέος των ποιητών»:
“… Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, αδέρφια μου,
ας κρατάμε τ’ αυτί μας στυλωμένο στο γυαλί της σιωπής, -
τα βήματα του εχθρού και του φίλου μας μοιάζουν στο θαμπόφωτο
του δάσους. Πρέπει να τα διακρίνουμε.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας
μη και μας εύρει ανέτοιμους η μεγάλη ώρα,
-ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.

Αλλιώς θα μείνουν τα τραγούδια μας πάνω απ’ τις σκάλες των αιώνων
ταριχευμένα, ωραία κι ανώφελα πουλιά σαν τα γκλουχάρ εκείνα
τα γαλαζόμαυρα μες στους βασιλικούς διάδρομους της Μπίστριτζας.

Σαν τα γκλουχάρ εκείνα με τα δυο φτερά τους σταυρωμένα,
σιωπηλά, πένθιμα, ταριχευμένα- διακόσμηση ξένων παλατιών-
με τα μάτια δυο μάταιες στρογγυλές απορίες κάτω απ’ τα κόκκινα
φρύδια τους.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, -ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στ βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές
των στίχων του.”
(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 5ος, Κέδρος)

Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. ,,,,,,,

Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό.

Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης ΚώσταΣτεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.

Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.

Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της. Οι πολύ δημοφιλείς ποιητικές αναγνώσεις μπορεί να συμβάλουν σε μια επιστροφή στην προφορικότητα και στην κοινωνικοποίηση του ζωντανού θεάματος και οι εορτασμοί μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για την ενίσχυση των δεσμών της ποίησης με τις άλλες τέχνες και τη φιλοσοφία, ώστε να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά "Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση"».

21 Μάρτη 2017 Παγκόσμια ημέρα Ποίησης:

21 Μάρτη 2017  Παγκόσμια ημέρα Ποίησης: “Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως”… Σπαράγματα ποιητών:
-“Ποίηση, ω αγία μου- συγχώρεσέ με” (Ο. Ελύτης)….
-«Τα ποιήματα είναι οι προσευχές εκείνων που δεν πιστεύουν»(Χέρτα Μύλλερ)
-Γράφει ο Κωστής Παλαμάς: «Δυο φορές πρέπει να τα διαβάζουμε τα ποιήματα, τη μία για τη μουσική τους, την άλλη για το νόημά τους»
-Η ποίηση σε χαλεπούς καιρούς:
-“Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που «περίλυπο το σύμπαν και οι λαοί ηττημένοι», οι ποιητές πενθούν τις μέρες και τις μέρες που έρχονται, δεν είναι οι μέρες, οι ψυχές τους είναι… Λοιπόν, μπροστά μας έχουμε θανάτους/ πέσαμε σε κακούς καιρούς και μέρες οργισμένες/ τρικυμισμένο μας αρπάει το χωματένιο πέλαγος.” (Β. Λεοντάρης)
… Γι αυτό:
-«Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό στη χώρα…. Με την ελπίδα μιας στιγμής μας χρέωσαν όλο το μέλλον» (Γιάννης Ρίτσος)….
-«Ετούτη η άνοιξη έχασε πολύ αίμα
Άνοιξη όλο καρδιά
Άνοιξη όλο ξεκίνημα
Ετούτη η άνοιξη πληγώθηκε βαριά
- νιότη μας έχασες πολύ αίμα…» (Βύρων Λεοντάρης)
… Μετά τις τόσες πληγές (μας), ας προστρέξουμε στον Καβάφη μπας και τις επουλώσουμε με τα «φάρμακα της ποιήσεως»:
“… Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα,
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.
… Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε- για λίγο- να μη νιώθετε η πληγή”…
… Αλλά, όπως γράφει στον «Επίλογό» του ο Μανόλης Αναγνωστάκης:
«Κι όχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις (τους στίχους) σα δυο θαμπούς
προβολείς μες στην ομίχλη/ σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν
με τη μοναδική λέξη: ζω.
“Γιατί”, όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος (Πατρίκιος),
“Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα”….»….
… Γιατί:
“…Ο καθείς πια γνωρίζει πως από καιρό τώρα
– και προπαντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-
είθισται να δολοφονούν τους ποιητές….” (Ν. Εγγονόπουλος)
… Κι όπως παραθέτει ο Σεφέρης μεταφράζοντας Χέλντερλιν:
“… και οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ ένα μικρόψυχο καιρό;”
Και ο Μαγιακόφσκι:
“Ο ποιητής μένει πάντοτε χρεώστης/ απέναντι στον κόσμο/ πληρώνει πάντα τόκους και υπερημερίες/ για τον πόνο των ανθρώπων”.

Σαν σήμερα...... στις 18 Μαρτίου "έφυγε" το 1996 ο Οδυσσέας Ελύτης.

Σαν σήμερα...... στις 18 Μαρτίου "έφυγε" το 1996 ο Οδυσσέας Ελύτης. Μεγάλος ποιητής. Μεγάλος άνθρωπος.
Οδυσσέας Ελύτης είναι το φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη. Το Ελύτης το έπλασε ο ίδιος. Όπως είπε σε μία συνέντευξη του, την εποχή που το επέλεξε η συλλαβή "ελ" ήταν η αγαπημένη του. Του θύμιζε την Ελλάδα, την ελευθερία, μία Ελένη που αγαπούσε τότε. Το γράμμα "υ" το επέλεξε επειδή πίστευε ότι ήταν το πιο ελληνικό γράμμα και την κατάληξη "της" επειδή ήθελε μία κατάληξη που να παραπέμπει σε αρχαιοελληνικό όνομα.Η πρώτη του συλλογή με τίτλο "Προσανατολισμοί" εκδόθηκε το 1940 και η δεύτερη το 1943 ο "Ήλιος ο Πρώτος" με έντονα τα στοιχεία του υπερρεαλισμού.Οι εμπειρείες του από την στράτευσή του στο μέτωπο της Αλβανίας καθώς και η φρίκη του πολέμου χαράζονται βαθιά στην μνήμη του και του δίνουν τροφή για το "Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας"(1946) και το "Άξιον Εστί"(1959).
Το "'Αξιον Εστί" σηματοδοτεί την έναρξη μιας πιο ώριμης περιόδου γραφής. Αυστηρά δομημένο πάνω σε εκκλησιαστικά κείμενα, με επιρροές από την μυθολογία και την ιστορία, αυτό το έργο έδωσε στον ποιητή τον τίτλο "εθνικός".Ακολουθούν κι άλλα έργα όπως "Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό"(1960), "Ο ήλιος ο ηλιάτορας"(1971), "Το Μονόγραμμα"(1972), "Τα Ρω του Έρωτα"(1973), "Σηματολόγιον"(1977), "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου"(1984) κ.α.Ο Ελύτης μεταφέρει στα ποιήματά του έναν νεανικό ερωτισμό. Σκιαγραφεί έναν έρωτα ανώτερο από την απλή σαρκική ηδονή, έναν έρωτα που αγγίζει το υψηλότερο βάθρο της τελειότητας.Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν γνωρίσει διεθνή επιτυχία. Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, κάτι που διέδωσε ακόμα περισσότερο την φήμη του.
Πέθανε στις 18 Μαρτίου 1996 από ανακοπή καρδιάς στην Αθήνα.

ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

(Τα Πάθη)

Ενωρίς εξύπνησα τις ηδονές
ενωρίς τη λέυκα μου άναψα
με το χέρι μπροστά στη θάλασσα προχώρησα
εκεί μόνος την έστησα:
Φύσηξες και με κύκλωσαν τρικυμίες
ένα-ένα μου πήρες τα πουλιά-
Θεέ μου με φώναζες και πώς να φύγω;
Κοίταξα μες στο μέλλον τους μήνες και τα χρόνια
που ξανά θα γυρίσουνε χωρίς εμένα
και δαγκώθηκα τόσο βαθιά
που αργά το αίμα μου ένιωσα ν'αναβλύζει ψηλά
και να στάζει απ'το μέλλον μου.
Έσκαψα μες στο χώμα την ώρα που ήμουν ο ένοχος
και τρέμοντας εσήκωσα το θύμα στα χέρια μου
και του μίλησα τόσο απαλά
που αργά τα μάτια του άνοιξαν και σταλάξανε τη δροσιά
στο χώμα που ήμουν ο ένοχος.
Έριξα το σκοτάδι στο κρεβάτι του έρωτα
με του κόσμου τα πράγματα στο νου μου γυμνά
και το σπέρμα μου τίναξα τόσο μακριά
που αργά οι γυναίκες γύρισαν μες στον ήλιο και πόνεσαν
και γεννήσανε πάλι τα ορατά.
Θεέ μου με φώναζες και πώς να φύγω;
Ενωρίς εξύπνησα τις ηδονές
ενωρίς τη λεύκα μου άναψα
με το χέρι μπροστά στη θάλασσα προχώρησα
εκεί μόνος την έστησα:
Φύσηξες και λαχτάρισαν τα σωθικά μου
ένα-ένα μου γύρισαν τα πουλιά.........
Ο Ελύτης για μένα δεν είναι οι πεζοί χαρακτηρισμοί και οι ατέλειωτες παπαγαλίες που μαθαίνουμε στο σχολείο. Όχι...είναι κάτι βαθύτερο, κάτι που με αγγίζει και με συγκινεί όσο ελάχιστα πράγματα.
Και τελειώνω με ένα απόσπασμα από το Μονόγραμμα, το αγαπημένο μου έργο του Ελύτη. Το έχω ξαναπεί αυτό...αλλά αξίζει τον κόπο να το επαναλάβω.....................................................................

Μες στη μέση της θάλασσας
από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς;
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει –ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;.......{Χ}

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες..

Ο χειρότερος τρόπος για να σου λείψει κάποιος, είναι να κάθεσαι δίπλα του ξέροντας ότι ποτέ δεν θα τον αποκτήσεις.

...Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες... —