Πρώτη μέρα της άνοιξης, 21 Μάρτη 2017: Κική Δημουλά, Γιάννης Ρίτσος, Πιέρ- Ζαν Ζουβ….....“Ίδε το ΕΑΡ το καλόν και πάλιν ανατέλλει” (Κ. Παλαμάς)…“Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί που ‘χω στο στόμα”(Α. Εμπειρίκος)…Κική Δημουλά, «Μεσιτείες»
“Με γυροφέρνει η άνοιξη
αλλά εγώ άλλη φορά/ πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.
Ας μοιάζει μ’ οτιδήποτε το σούρουπο.
Δεν θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.
Τα όνειρα που είδα/ αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ’ άλλους ύπνους.
Όχι δεν παίρνω άλλο διαταγές.
Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε/ ταξίδευα
κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε/ περίμενα.
Όχι, δεν παίρνω άλλες διαταγές.
Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.
Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.
Μια νεραντζιά με κοίταξε/ με διάθεση υπόπικρη,
και μου ‘κλεισε το δρόμο/ μια μυρωδιά επιστροφής.
Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:
για να μου δώσει έναν Μάιο παλιό
μαζί και με τις νεραντζιές,
για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,
που στη μεταφορά της
από σταθμό της λύπης σε σταθμό
χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα
-γι αυτά πληρώνεις-,/ μου παίρνει ένα μέλλον.”
(Κική Δημουλά)........Γιάννης Ρίτσος, [Άνοιξη]
αλλά εγώ άλλη φορά/ πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.
Ας μοιάζει μ’ οτιδήποτε το σούρουπο.
Δεν θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.
Τα όνειρα που είδα/ αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ’ άλλους ύπνους.
Όχι δεν παίρνω άλλο διαταγές.
Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε/ ταξίδευα
κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε/ περίμενα.
Όχι, δεν παίρνω άλλες διαταγές.
Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.
Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.
Μια νεραντζιά με κοίταξε/ με διάθεση υπόπικρη,
και μου ‘κλεισε το δρόμο/ μια μυρωδιά επιστροφής.
Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:
για να μου δώσει έναν Μάιο παλιό
μαζί και με τις νεραντζιές,
για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,
που στη μεταφορά της
από σταθμό της λύπης σε σταθμό
χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα
-γι αυτά πληρώνεις-,/ μου παίρνει ένα μέλλον.”
(Κική Δημουλά)........Γιάννης Ρίτσος, [Άνοιξη]
Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης
ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της.
Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην
κάμαρά μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε
τα ψίχουλα των σκιών που ‘χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα.
Μια στιγμή να νιφτούμε και φτάσαμε. […]
Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,
στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαδάει.
Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν
τις αυλές και τις στέγες.
Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.
Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν
σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.
Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.
Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει
τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει
η μάνα τα μάτια της.
Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το
νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα
- ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.
Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει
καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.
Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,
θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που
δε χάχουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν
μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.
(Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού).........-Κι ένα ποίημα του καλού Γάλλου ποιητή, Πιέρ- Ζαν Ζουβ (1887-1976) σε μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη…
ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της.
Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην
κάμαρά μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε
τα ψίχουλα των σκιών που ‘χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα.
Μια στιγμή να νιφτούμε και φτάσαμε. […]
Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,
στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαδάει.
Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν
τις αυλές και τις στέγες.
Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.
Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν
σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.
Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.
Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει
τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει
η μάνα τα μάτια της.
Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το
νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα
- ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.
Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει
καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.
Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,
θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που
δε χάχουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν
μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.
(Γ. Ρίτσος, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού).........-Κι ένα ποίημα του καλού Γάλλου ποιητή, Πιέρ- Ζαν Ζουβ (1887-1976) σε μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη…
Πιέρ- Ζαν Ζουβ
«21 ΜΑΡΤΙΟΥ»
“Τέφρα γυμνή της άνοιξης! Όργανο της άνοιξης!
Αστραποβόλημα της άνοιξης, εγκατάλειψη της άνοιξης”
Κυανό φόρεμα της άνοιξης, σπουργιτάκι της άνοιξης
Ποδοβολητό της άνοιξης! […]
Να η γλυκιά βροχούλα που τα δέντρα στεγνώνει
Να τα μεγάλα τα παιδιά χαμένα μες στο βράδυ
Να στα παραθυρόφυλλα η γαλήνη του θανάτου
Να μες στα σκοτεινά το βήμα της ελπίδας
Να της ελευθερίας το προτιμημένο ατύχημα
Να και του αμαρτωλού η πρόσφατη απολύτρωση
Να μες στ’ αγαπημένα χόρτα η μεγαλοφυΐα
Να την η ειρήνη και το μαύρο μάτι το βελούδινο
Να την η σιγουριά πως ποτέ ποτέ δε θα πεθάνεις
Να ο σταυρός ο αληθινός της σωτηρίας
Να της γαλήνης η γυμνή απέραντη βεβαιότητα.
«21 ΜΑΡΤΙΟΥ»
“Τέφρα γυμνή της άνοιξης! Όργανο της άνοιξης!
Αστραποβόλημα της άνοιξης, εγκατάλειψη της άνοιξης”
Κυανό φόρεμα της άνοιξης, σπουργιτάκι της άνοιξης
Ποδοβολητό της άνοιξης! […]
Να η γλυκιά βροχούλα που τα δέντρα στεγνώνει
Να τα μεγάλα τα παιδιά χαμένα μες στο βράδυ
Να στα παραθυρόφυλλα η γαλήνη του θανάτου
Να μες στα σκοτεινά το βήμα της ελπίδας
Να της ελευθερίας το προτιμημένο ατύχημα
Να και του αμαρτωλού η πρόσφατη απολύτρωση
Να μες στ’ αγαπημένα χόρτα η μεγαλοφυΐα
Να την η ειρήνη και το μαύρο μάτι το βελούδινο
Να την η σιγουριά πως ποτέ ποτέ δε θα πεθάνεις
Να ο σταυρός ο αληθινός της σωτηρίας
Να της γαλήνης η γυμνή απέραντη βεβαιότητα.
(από το “Ο. Ελύτη, Δεύτερη γραφή)......
